Wat is dit ontzettend moeilijk!
Door: Saskia
Blijf op de hoogte en volg Saskia
05 Oktober 2010 | Nederland, Amsterdam
Lieve allemaal,
Wat is dit een ontzettend moeilijke periode! We leven tussen hoop en angst, tussen vreugde en verdriet. Ik ben blijkbaar een vrij positief mens en heb elke dag hoop. Als ik op bezoek ga en ze ligt daar maar zonder een enkele reactie te geven, dan is het een zielig hoopje mens en dat maakt me heel erg verdrietig. Maar als ze wel antwoorden geeft op vragen, ook al zijn ze niet adequaat, het maakt me blij. Ze kan glimlachen en zelfs zoenen geven! Helaas betekent dit niets voor de dokters. Het zijn reflexen. Er is in de afgelopen weken geen verbetering opgetreden.
We hebben in 4 weken zoveel dokters, artsen, assistenten, verpleegkundigen gezien en gesproken, ik weet absoluut niet wie wie is. Vol geduld hebben ze ons te woord gestaan (als ze tijd hadden) en dingen uitgelegd. Niet dat we alles snappen en elke week hebben we wel weer nieuwe vragen. Prognoses konden ze ons niet geven, elk mens is anders en ze kunnen het pas zeggen als ze wakker wordt. Maar wanneer wordt ze dan wakker?
In bedekte termen kregen we de eerste dagen te horen: houd rekening met overlijden, we zijn gematigd positief en afgelopen week: jullie moeten niet zo positief zijn, ze is echt ernstig ziek en beschadigd, we kunnen hier niets meer voor haar doen, ze moet naar een verpleeghuis. Dat roept natuurlijk vragen en emoties op! Mijn zus heeft afgelopen vrijdag gevraagd, wordt mama nog wakker/ hoe schatten jullie haar kansen in? Toen zei de dokter, we betwijfelen of ze wakker zal worden…
Afgelopen weekend ging niet zo goed, ze stopte met ademen. Maar gelukkig voordat ze haar konden reanimeren begon ze zelf wel weer te ademen. Daardoor ontstond de vraag, wat doen we de volgende keer? Wat doen we bij complicaties? Een vraag waar je natuurlijk helemaal niet over na wilt denken. Maar waar we vanmiddag wel antwoord op hebben gegeven. Na deze schrikactie herstelde ze (in onze ogen) gelukkig weer wat en werd ze meer wakker (ogen open, maar ze kan niets zien) en reageerde ook vaker en zakte minder vaak weg in slaap.
Vanmiddag hebben we een lang gesprek met de dokter gehad. Hij vertelde ons in woorden die wij konden begrijpen dat ze (waarschijnlijk) niet meer wakker zal worden. Hij was eerlijk en hoe hard het ook is om de waarheid te horen, we wilden de waarheid wel horen. De meeste vragen hebben we wel 2x gevraagd en ik heb samengevat, heb hem laten samenvatten en de conclusie van dit slecht nieuws gesprek is dat mama (hoogstwaarschijnlijk) niet meer wakker zal worden. Ze ligt niet diep in coma, maar zwemt ergens onder het oppervlak. Omdat ze dat al zo lang doet, in deze fase, wordt de hoop al kleiner en kleiner. Ze heeft zo’n grote hersenbloeding gehad en wat ze nodig heeft om wakker te worden is waarschijnlijk te erg beschadigd. . Dit beoordelen de dokters op hun kennis en kunde, hun gevoel, haar reacties etc.
Er bestaan wonderen, er is hoop en er is liefde. Maar dit is zo moeilijk! Dit is mijn moeder en ik wil nog zoveel met haar doen.
Veel liefs,
Saskia
Wat is dit een ontzettend moeilijke periode! We leven tussen hoop en angst, tussen vreugde en verdriet. Ik ben blijkbaar een vrij positief mens en heb elke dag hoop. Als ik op bezoek ga en ze ligt daar maar zonder een enkele reactie te geven, dan is het een zielig hoopje mens en dat maakt me heel erg verdrietig. Maar als ze wel antwoorden geeft op vragen, ook al zijn ze niet adequaat, het maakt me blij. Ze kan glimlachen en zelfs zoenen geven! Helaas betekent dit niets voor de dokters. Het zijn reflexen. Er is in de afgelopen weken geen verbetering opgetreden.
We hebben in 4 weken zoveel dokters, artsen, assistenten, verpleegkundigen gezien en gesproken, ik weet absoluut niet wie wie is. Vol geduld hebben ze ons te woord gestaan (als ze tijd hadden) en dingen uitgelegd. Niet dat we alles snappen en elke week hebben we wel weer nieuwe vragen. Prognoses konden ze ons niet geven, elk mens is anders en ze kunnen het pas zeggen als ze wakker wordt. Maar wanneer wordt ze dan wakker?
In bedekte termen kregen we de eerste dagen te horen: houd rekening met overlijden, we zijn gematigd positief en afgelopen week: jullie moeten niet zo positief zijn, ze is echt ernstig ziek en beschadigd, we kunnen hier niets meer voor haar doen, ze moet naar een verpleeghuis. Dat roept natuurlijk vragen en emoties op! Mijn zus heeft afgelopen vrijdag gevraagd, wordt mama nog wakker/ hoe schatten jullie haar kansen in? Toen zei de dokter, we betwijfelen of ze wakker zal worden…
Afgelopen weekend ging niet zo goed, ze stopte met ademen. Maar gelukkig voordat ze haar konden reanimeren begon ze zelf wel weer te ademen. Daardoor ontstond de vraag, wat doen we de volgende keer? Wat doen we bij complicaties? Een vraag waar je natuurlijk helemaal niet over na wilt denken. Maar waar we vanmiddag wel antwoord op hebben gegeven. Na deze schrikactie herstelde ze (in onze ogen) gelukkig weer wat en werd ze meer wakker (ogen open, maar ze kan niets zien) en reageerde ook vaker en zakte minder vaak weg in slaap.
Vanmiddag hebben we een lang gesprek met de dokter gehad. Hij vertelde ons in woorden die wij konden begrijpen dat ze (waarschijnlijk) niet meer wakker zal worden. Hij was eerlijk en hoe hard het ook is om de waarheid te horen, we wilden de waarheid wel horen. De meeste vragen hebben we wel 2x gevraagd en ik heb samengevat, heb hem laten samenvatten en de conclusie van dit slecht nieuws gesprek is dat mama (hoogstwaarschijnlijk) niet meer wakker zal worden. Ze ligt niet diep in coma, maar zwemt ergens onder het oppervlak. Omdat ze dat al zo lang doet, in deze fase, wordt de hoop al kleiner en kleiner. Ze heeft zo’n grote hersenbloeding gehad en wat ze nodig heeft om wakker te worden is waarschijnlijk te erg beschadigd. . Dit beoordelen de dokters op hun kennis en kunde, hun gevoel, haar reacties etc.
Er bestaan wonderen, er is hoop en er is liefde. Maar dit is zo moeilijk! Dit is mijn moeder en ik wil nog zoveel met haar doen.
Veel liefs,
Saskia
-
05 Oktober 2010 - 21:12
Heleen:
oh lieverd, wat een nare tijd! Heel veel sterkte! -
05 Oktober 2010 - 22:57
Carola:
Succes de komende tijd, ik herken veel. En nu ik dit lees besef ik me dat ik je mail had moeten beantwoorden. Dikke zoen voor je mama grote kans dat ze dat wel mee krijgt en veel hoort.
Carola -
06 Oktober 2010 - 02:00
Medardo:
Lieve Sas,
Veel sterkte en alle beste wensen.
Groeten
medardo -
06 Oktober 2010 - 06:20
Anita:
Heel lieve Sas,
Dikke kus en knuffel en ik heb er geen woorden voor...
Liefs Anita -
06 Oktober 2010 - 07:50
Rob:
Lieve Sas,moelijke tijd voor jullie heel veel sterkte denk aan je!! -
06 Oktober 2010 - 08:39
Ome Niek En T.Lida:
Er zijn dingen in het leven die je liever niet mee wilt maken maar ze gebeuren.We zien wat er gebeurd en moeten machteloos toezien.We leven met jullie mee en we hopen dat dit een beetje steun geeft.veel
sterkte,groetjes
ome Niek en tante Lida. -
06 Oktober 2010 - 09:29
Mariëtte:
Hé Sas, wat een ontzettende nare berichten zeg. Ik wens jullie allemaal heel, heel veel sterkte.
En blijf doen wat ik al eerder tegen je heb gezegd, volg je hart, want met dat hart van jou zit het meer dan goed.
Liefs,
Mariëtte -
06 Oktober 2010 - 11:01
Suzanne:
Wat is het leven soms hard! Heel veel sterkte!
Liefs van ons allen.
gr. Suzanne -
06 Oktober 2010 - 11:51
Kim:
Hey lieve Sas,
Wat ontzettend moeilijk.
Ik wil zo ontzettend veel dingen zeggen, maar de goede woorden kiezen is ook heel lastig. Meis, ik denk aan je en ik wens je heel veel sterkte in deze periode.
Dikke zoen. Kim -
06 Oktober 2010 - 14:03
Tim:
Alle sterkte in deze moeilijke tijden Sas. Ik kan me nauwelijks een voorstelling maken van hoe deze situatie is om door te maken, maar ik heb grote bewondering voor hoe je je er doorheen aan het slaan bent. Een arm om je schouder zou meer zeggen dan 1000 woorden maar toch..... Veel liefs en sterkte. TIM -
06 Oktober 2010 - 15:09
Vera:
Lieve Saskia,
Heel veel sterkte en succes. Fijn dat je ons op deze manier op de hoogte houdt. Wij denken aan je...
Liefs,
Vera, Julian, Emma -
06 Oktober 2010 - 17:01
Thea:
hoe moeilijk het ook is voor jullie, geniet van haar.
wijfie heel veel sterkte voor jou en je familie.
knuffel Thea en Paul -
06 Oktober 2010 - 19:35
Misja:
Hoi Saskia,
Wat ontzettend heftig voor je. Ik wens je alle sterkte in deze moeilijke tijd. Zeg wat nog wil zeggen en deel wat je nog wil delen met je moeder.
Misja -
06 Oktober 2010 - 22:49
Karin:
Heel veel sterkte lieverd. Dit moet zo moeilijk voor je zijn, vanuit Mexico een hele dikke zoen! -
13 Oktober 2010 - 22:36
Anita:
Lieve Sas, Ben m wezenloos geschrokken na het lezen van jou verhaal. Heel veel sterkte! Geniet jij nu maar van de momenten die je heb met je mama. Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
