Super reis!

Skydiving was fun!
Het was zo super. Ik was vergeten hoe leuk het was. Helaas waren er veel mensen voor me, dus ik moest lang wachten, maar toen het eenmaal zo ver was.... Met een klein vliegtuigje omhoog naar 10000 feet. Dat duurde ongeveer 25 minuten. In de tussentijd uitzicht over de duiden, de kust en Swakopmund natuurlijk. En dan is het moment om je klaar te maken. Op je knieën zitten, tussen de benen van een leuke jongen gaan zitten :) De laatste instructies krijgen en dan gaan! Handen tegen je borst, een koprol en je valt en je valt en je valt. Benen omhoog, armen onwijd en genieten. Zo ontzettend gaaf! Dan gaat de parachute uit en kun je rustig om je heen kijken, praten met die leuke jongen en genieten. Ik mocht ook zelf sturen, hard werk is dat, zoveel wind dat eronder komt. En dan land je alweer. Het gaat zo snel.
Wat ontzettend lief was, was dat het dus veel langer duurde als dat ik gepland had. Daardoor kwam ik in de knoei met mijn tijd om boodschappen te doen. Zegt 1 van die jongens die daar werkt. don't worry, ik breng je naar de winkel, hoe lang heb je nodig, dan wacht ik op je. Ik smolt helemaal. Zo lief!! Maar het was niet nodig. Hij bracht me naar de winkel, mijn chauffeur kwam daarheen en alles was om 19uur geregeld.

Verjaardag.
Op 23 februari ben ik 30 jaar geworden. Een hele leeftijd al zeg ik het zelf. 's ochtends vroeg kwam de chauffeur Ishmael naar mijn kamer, hij begon te zingen en had zelfs een kadootje voor me gekocht! Zo lief. Hij is de 3e man in mijn leven die mij een kadootje geeft. Toen ging ik naar het ontbijt toe. Heeft de groep cake voor me geregeld met kaarsjes. Ballonnen op mijn stoel en natuurlijk gingen ze zingen. Alsof dat nog niet genoeg was, ik kreeg een kadootje en een verjaardagskaart. Van de eigenaresse van het hotel kreeg ik een glaasje amarulla die ik op nuchtere maag lekker opgedronken heb. Overdag kreeg ik telefoontjes en smsjes. Bedankt allemaal, zo lief! Het was een geslaagde verjaardag. Maar het was nog niet voorbij. Mijn agent en vriendin, mijn vriendin Jessica en Ben van kantoor hadden geregeld dat er een verjaardagstaart was bij het hotel van die avond! Met kaarsjes en al.

Teveel taart.
Aangezien we bijna alle avonden taart als toetje krijgen. En alle taart op mijn verjaardag... Had ik volgens mij voor het eerst in mijn leven genoeg taart op! Ik dacht, nu is het genoeg, maar een paar dagen later eet ik weer rustig verder aan een stukje taart... Hallo kilo's, welkom, ik groei lekker door op deze tour.

Regen, regen en aangepaste programma's.
Jawel hoor. Ik wist dat dit het regenseizoen is. Ik wist dat het warm zou worden. En eigenlijk moet ik niet zeuren, want het gaat heel goed. In het begin van de trip was het warm. Denk maar rustig 40 graden. Daarna werd het wat koeler, lekker! Maar het bleef droog in het zuiden van Namibie. Helaas kwam daar verandering in. Regen en onweersbuien zijn aan de orde van elke middag. In het noord-westen van Namibie, boven Swakop, onder Etosha waren de rivieren buiten hun oevers getreden. Normaal staat er geen druppel water in die rivieren, maar nu waren ze gevuld. Tot aan de nok! Erdoorheen gaan kon niet meer. Een paar scenario's bedacht. Maar puntje bij paaltje moesten we maar van het hele programma afzien. Ipv rotstekingen, planten die 2000 jaar kunnen leven enz hebben we 400 kilometer omgereden. De groep was relaxed en alles was oke.
De regen gaat door, maar het is net oke. De rest van het programma hebben we zo kunnen laten.

Thuisvoelen
Mensen, het is nog steeds zo ver. Ik voel me hier thuis! Ik voel me hier heerlijk. Het slapen gaat allemaal weer goed. Ik ben blij. Ik ben onderweg. Mooi zitten in die truck. Gnieten van het wijdse uitzicht, gewoon niets, helemaal niets en nog steeds is het mooi. Namibie is geweldig. En omdat het zo regent is alles groen. Een nieuw Namibie voor mij. Ik heb geluk dit mee te mogen maken.

Drama dag.
25 februari zal ik niet gauw vergeten. Wat een mooie dag had moeten worden in Etosha, werd een zeer verdrietige dag. 'sochtends vroeg in Etosha kregen we een ongeluk met een auto die veel te dicht achter onze truck geparkeerd stond. Toen wij dieren zagen en dus achteruit gingen rijden, zagen wij die auto niet en reden wij er tegenaan. Na 2 uur was dat opgelost, rapport geschreven en met schrik in onze benen gingen we op pad.
Alsof dat niet genoeg was, kreeg onze chauffeur Ishmael het bericht van zijn familie dat zijn jongste dochter die avond ervoor was overleden aan een tragisch ongeluk. Ik zal hier nu niet over uitwijden. De rest van de dag stond dus in het teken van regelen, regelen, zorgen voor, nog meer zorgen voor en emoties verwerken. Het was heel heftig.
's avonds kregen we een nieuwe chauffeur en konden we de volgende dag verder.

Botwana.
Namibie hebben we achter ons gelaten en we zijn vandaag terug gekomen uit de Okavango Delta. Zo mooi! We vlogen erin met kleine vliegtuigjes. Daar 2 dagen geweest en vandaag weer terug met het vliegtuig. Ik heb daar vooral veel uitgerust, ik had het nodig. De groep heeft gewandeld 2x en ik ben met ze naar een lokaal dorp geweest. Dieren hebben we niet gezien, de dieren zijn op dit moment allemaal weggetrokken.

Bijna voorbij.
Ik moet er nog niet aan denken, maar de reis is bijna voorbij. Morgen, woensdag gaan we naar Chobe N.P., donderdag naar Livingstone voor 2 nachten en zaterdagavond vlieg ik terug naar Nederland. Helaas helaas. Het was super. Ik ben heel blij dat ik deze reis heb mogen doen.

Tot gauw lieve allemaal
xxx Saskia