Wat is dit ontzettend moeilijk!

Lieve allemaal,

Wat is dit een ontzettend moeilijke periode! We leven tussen hoop en angst, tussen vreugde en verdriet. Ik ben blijkbaar een vrij positief mens en heb elke dag hoop. Als ik op bezoek ga en ze ligt daar maar zonder een enkele reactie te geven, dan is het een zielig hoopje mens en dat maakt me heel erg verdrietig. Maar als ze wel antwoorden geeft op vragen, ook al zijn ze niet adequaat, het maakt me blij. Ze kan glimlachen en zelfs zoenen geven! Helaas betekent dit niets voor de dokters. Het zijn reflexen. Er is in de afgelopen weken geen verbetering opgetreden.

We hebben in 4 weken zoveel dokters, artsen, assistenten, verpleegkundigen gezien en gesproken, ik weet absoluut niet wie wie is. Vol geduld hebben ze ons te woord gestaan (als ze tijd hadden) en dingen uitgelegd. Niet dat we alles snappen en elke week hebben we wel weer nieuwe vragen. Prognoses konden ze ons niet geven, elk mens is anders en ze kunnen het pas zeggen als ze wakker wordt. Maar wanneer wordt ze dan wakker?
In bedekte termen kregen we de eerste dagen te horen: houd rekening met overlijden, we zijn gematigd positief en afgelopen week: jullie moeten niet zo positief zijn, ze is echt ernstig ziek en beschadigd, we kunnen hier niets meer voor haar doen, ze moet naar een verpleeghuis. Dat roept natuurlijk vragen en emoties op! Mijn zus heeft afgelopen vrijdag gevraagd, wordt mama nog wakker/ hoe schatten jullie haar kansen in? Toen zei de dokter, we betwijfelen of ze wakker zal worden…

Afgelopen weekend ging niet zo goed, ze stopte met ademen. Maar gelukkig voordat ze haar konden reanimeren begon ze zelf wel weer te ademen. Daardoor ontstond de vraag, wat doen we de volgende keer? Wat doen we bij complicaties? Een vraag waar je natuurlijk helemaal niet over na wilt denken. Maar waar we vanmiddag wel antwoord op hebben gegeven. Na deze schrikactie herstelde ze (in onze ogen) gelukkig weer wat en werd ze meer wakker (ogen open, maar ze kan niets zien) en reageerde ook vaker en zakte minder vaak weg in slaap.

Vanmiddag hebben we een lang gesprek met de dokter gehad. Hij vertelde ons in woorden die wij konden begrijpen dat ze (waarschijnlijk) niet meer wakker zal worden. Hij was eerlijk en hoe hard het ook is om de waarheid te horen, we wilden de waarheid wel horen. De meeste vragen hebben we wel 2x gevraagd en ik heb samengevat, heb hem laten samenvatten en de conclusie van dit slecht nieuws gesprek is dat mama (hoogstwaarschijnlijk) niet meer wakker zal worden. Ze ligt niet diep in coma, maar zwemt ergens onder het oppervlak. Omdat ze dat al zo lang doet, in deze fase, wordt de hoop al kleiner en kleiner. Ze heeft zo’n grote hersenbloeding gehad en wat ze nodig heeft om wakker te worden is waarschijnlijk te erg beschadigd. . Dit beoordelen de dokters op hun kennis en kunde, hun gevoel, haar reacties etc.

Er bestaan wonderen, er is hoop en er is liefde. Maar dit is zo moeilijk! Dit is mijn moeder en ik wil nog zoveel met haar doen.

Veel liefs,
Saskia