Busverhalen uit Mozambique
Blijf op de hoogte en volg Saskia
02 December 2012 | Mozambique, Pemba
Ik heb al eens eerder over het reizen met de bus in Afrika geschreven. Maar omdat ik het zo bijzonder vind schrijf ik ook over mijn busavonturen in Mozambique.
Mozambique is te groot. De bussen vertrekken allemaal om 04.00 uur ’s ochtends, zodat je een gebroken nacht hebt. Ze doen er altijd langer over dan je verteld wordt. Met mazzel stop je onderweg 1 of 2 x om te plassen aan de kant van de weg. En onderweg kun je van alles kopen door het raam van de bus: drinken, brood, cake, gekookte eieren, fruit, cashew noten, koekjes etc.
Maar reizen is een belevenis op zich. Het gaat niet om de aankomst op het eindpunt, de hoogtepunten van een land. Het gaat om de ervaringen die je opdoet, de mensen die je ontmoet en de dingen die je onderweg ziet.
(als je niet alles wilt lezen, lees dan Tofo - Beira :))
Beira – Vilanculos
Er was mij verteld dat niet alle bussen echt naar Vilanculos reizen, maar je op de hoofdweg eruit zetten en dan moet je nog eens 20km met een lokaal busje reizen. De dag van te voren ging ik naar het busstation. Zonder een woord Portugees te spreken hoopte ik op het beste. Ik zag de Intercape balie (daarover later meer), maar werd naar een andere balie gestuurd. Ja, deze bus gaat direct naar Vilanculos. Prima, ticket gekocht. Of ik ook nog even extra wilde betalen voor mijn bagage. Dit is nieuw voor mij en ik vind het maar een stomme regel in Mozambique.
Volgende ochtend ging de bus om 4 uur. Kom ik op het busstation, blijkt het een coaster te zijn, een medium busje voor zon 30 mensen, ik was uitgegaan van een grote bus. Ik had gelukkig een prima plek. En er waren tickets voor het aantal stoelen verkocht, dus dat leek goed te gaan. Tot alle bagage er nog in moest. Overal lag bagage opgestapeld. Het is ongelofelijk hoeveel mensen hier meeslepen overal naar toe. Ik dacht echt, ik hoop dat er niks gebeurd, want dan komen we deze bus nooit uit. Ook met plassen, ik had gehoord dat de bus 6 – 8 uur zou duren, dus ik hoopte maar dat ik dat vol zou houden. Gelukkig ben ik om 10 uur gaan plassen, het was een geklauter om de bus via de chauffeurs stoel uit te komen. De busrit duurde uiteindelijk 11 uur. En ik werd natuurlijk ongerust. Had ik de stop gemist. Ging de bus misschien niet naar Vilanculos, maar had ik er op de hoofdweg uit gemoeten? Er zijn weinig borden in Mozambique, dus ik had geen idee. Geen fijn gevoel, ik word daar zo onrustig van. Tot ik uiteindelijk een bord zag en wist dat ik nog wel een tijdje zou moeten zitten..
Vilanculos – Tofo
Van Vilanculos naar Tofo nam ik de lokale minibus, een chapa. Ik werd door een vriend naar het busstation gebracht en gelukkig kon ik voorin zitten, in het midden weliswaar, maar voorin. Een van de beste plekken in deze busjes die nooit te vol zijn om nog iemand mee te nemen. Prijs onderhandeld voor mijn bagage en ik zat comfortabel. Tot de bus in Massinga stopte met de mededeling dat hij niet verder ging. Hmm wat nu. Maar ik werd meegenomen naar de volgende minibus, waar weer plek voorin in het midden vrij was en de betaling werd geregeld door de 1e minibus. Prima.
Van Maxixe de boot naar Inhambane genomen en vanaf daar weer een minibus naar Tofo. En ik had mazzel, de bus zat bijna vol, maar voorin was nog vrij. Voor mij een raadsel waarom, maar het kwam mij goed uit. Binnen 8 uur was ik gearriveerd, waarvan ik ook nog 1 uur in Inhambane had rondgelopen, dat viel mee!
Tofo – Beira
Ik wilde absoluut een goede bus terug naar Beira. De Intercape bleek om 22uur te vertrekken vanauit Maxixe naar Beira, dus die bus wilde ik hebben. Zeer comfortabele Zuid-Afrikaanse touringcar. Ik had een ticket via internet gekocht. Einde van de middag met een minibus naar Inhambane gereden. Dit keer had ik plek op de achterbank. Daar passen 4 mensen op. Blijkt dat dit de 2e beste plek in de minibus te zijn. Als je naar het eindpunt moet tenminste, want anders is het even lastig om eruit te komen. De 3e rij is ook ok. De 1e en 2e rij moet je absoluut vermijden, want naast de 4 mensen die op de bank passen, komen daar ook nog allerlei staande passagiers tussen. Zoals ik al schreef, een minibus is nooit vol…
Aangekomen in Maxixe eerst op zoek naar de Engen Garage waar de Intercape stopt. Net op het randje dat het donker werd/was. Wie ik ook sprak die zei, vanavond naar Beira? Morgen! Intercape? Wat is dat? Maar goed, ik ging zitten bij het pompstation aan de kant van de weg op hoop van zegen. Niet heel fijn. Maar Intercape is Zuid-Afrikaans en het zal vast goedkomen.
Na een ruim uur komt er een man naar me toe die zegt, kom, het is koud. Ik volg hem naar het winkeltje en denk, wat zal er nu komen? Hij vroeg iemand een stoel te brengen en zette mij midden in de winkel neer. Het is hier warmer zei hij. En tegen de winkeljuffrouw, let goed op, ze moet met de Intercape mee. Lief he!
Weer een uur later komt er een groep jongens binnen. Eerste gedachte, hangjongeren, hoop dat ze me niet lastig zullen vallen. Ze kopen bier, beginnen te drinken en zeggen hallo. Sommige spraken Engels dus er werd van alles aan me gevraagd. Ik was hun entertainment van de avond. Ben op de foto gezet, toegevoegd aan facebook en ik kreeg zelfs cola. Ik wilde niks drinken, want dat is niet handig in de bus. Dus ipv bier kreeg ik cola want dan zou het wel meevallen.. Ok. Na veel meer bier vroeg ik waarom ze hier in de winkel van een pompstation bier drinken, een bar is toch veel leuker? Nou, ze stonden hier tussen de ijskast en de kassa in, dus dat was heel makkelijk. Muziek regelden ze zelf wel, buiten stond hun auto te dreunen van de muziek.
Maar waar ging ik toch heen op dit tijdstip? De bus, nee, die komt vanavond niet. Morgen weer. Via internet geboekt? Dat gaat niet goed, dit is Afrika hoor… Nou ja, als ik niet met de bus kon gaan vanavond dan wisten ze wel hotels. Of ik kon met een van hun vrienden om 4 uur meerijden in de truck. Ik hield vol dat de bus wel zou komen.
22uur, 22.15uur, 22.30uur…. mmm, toch lichtelijk ongerust. Wilde ik net een foto van deze gasten met hun auto maken komt de bus om 22.45 uur aangereden. Ik ben zonder foto naar de bus gerend nadat ik ze snel een hand had geschud. Wat een verhaal, nou ja, ze hebben mijn avond goed gemaakt.
Dit was overigens de meest comfortabele bus ooit. Ik had 2 stoelen voor mezelf en heb lekker geslapen.
Beira – Nampula
Dit was weer een lokale ervaring. Een bus met een rij van 2 en een rij van 3 stoelen naast elkaar, lees, krappe stoelen en in het gangpad nog veel meer mensen en bagage. Ik reisde samen met een ander NL meisje en we hadden 2 stoelen naast elkaar. Het was een lange dag, de 14 uur werden 16 uur. Af en toe stopte de bus en kon je brood kopen, drinken, cake, of gekookte eieren, ananassen, mango’s, bananen, cashew noten etc. Gelukkig begon ik na een uur of 2 smiddags de lol ervan in te zien en te genieten van de omgeving. Ik was gewoon moe. Wat is het toch met al die bussen die om 4 uur vertrekken? En uiteindelijk dus pas om 20 uur savonds aankomen in het donker in een onbekende stad, niet heel fijn. Ander meisje wilde naar hotel lopen, ik ben blij dat ik gewoon met de taxi wilde gaan. In Afrika loop je savonds niet over straat.
Nampula - Pemba
De laatste bus van deze reis! Om 4 uur zou de taxi komen, deze bus zou om 5 uur vertrekken. De taxi kwam niet, dus dan toch maar lopen? Het wordt om 04.30 uur licht, dus niet ideaal, maar het was ondertussen al bijna kwart over 4. En toen kwam de taxi. Een ander meisje moest naar het treinstation en ik moest niet naar het busstation naast het treinstation, maar ergens anders. Ik kreeg het niet uitgelegd aan de taxi chauffeur en hij dropte me op het busstation naast het treinstation…
Daar vroeg ik het aan iemand en toen kwam er iemand anders aangelopen die zei, kom! Ik achter hem aan, deze bus gaat naar Pemba, stap in, zit daar. Ok? Ik stap de bus in, die is propvol, het gangpad zit/staat al vol, maar voorin, achter de chauffeur zijn nog 2 stoelen vrij. Ongelofelijk, maar ik mocht daar zitten. Dankjewel! De jongen bleek ook mee te reizen en zat naast me. Hij voelde zich de rest van de reis verantwoordelijk voor mij, wel lief. De jongens die op de bus meerijden spraken Swahili dus ik kon eindelijk weer eens communiceren. En de bus vertrok gelijk, want hij zat vol. Wat een mazzel, komt het toch weer goed.
Na een kwartier staan we stil, een band loopt een beetje leeg. Na een half uur gaan we verder. Na 2 uur krijgen we een klapband. Iedereen stroomt de bus uit en de ene helft gaat in de schaduw zitten en de andere helft gaat kijken hoe ze de banden eraf halen. Een extra band was er echter niet, er werd wat gebeld. Ik las mijn boek, ging naar de wc en wachtte net als de rest van de passagiers. Na 2 uur stopt er een andere bus, geeft ons een band, die wordt eronder gezet en we gaan weer verder. De rit viel me alles mee, er was gezellige bongo flavour muziek uit Tanzania op de tv en ik was er al om 13.30 na 9 uur.
Nu nog even een paar dagen relaxen! Dat was tenslotte het doel van deze reis.
Reizen met de bus is niet comfortabel, het zijn lange ritten, het is warm, vreselijke vertrektijden. Het gaat echter niet om de aankomst op het eindpunt (al is dat natuurlijk waar je aan denkt, was ik er maar!). Je moet de belevenis ervan inzien. Het gaat om de ervaringen die je opdoet, de mensen die je ontmoet en de dingen die je onderweg ziet.
Groetjes Saskia
Mozambique is te groot. De bussen vertrekken allemaal om 04.00 uur ’s ochtends, zodat je een gebroken nacht hebt. Ze doen er altijd langer over dan je verteld wordt. Met mazzel stop je onderweg 1 of 2 x om te plassen aan de kant van de weg. En onderweg kun je van alles kopen door het raam van de bus: drinken, brood, cake, gekookte eieren, fruit, cashew noten, koekjes etc.
Maar reizen is een belevenis op zich. Het gaat niet om de aankomst op het eindpunt, de hoogtepunten van een land. Het gaat om de ervaringen die je opdoet, de mensen die je ontmoet en de dingen die je onderweg ziet.
(als je niet alles wilt lezen, lees dan Tofo - Beira :))
Beira – Vilanculos
Er was mij verteld dat niet alle bussen echt naar Vilanculos reizen, maar je op de hoofdweg eruit zetten en dan moet je nog eens 20km met een lokaal busje reizen. De dag van te voren ging ik naar het busstation. Zonder een woord Portugees te spreken hoopte ik op het beste. Ik zag de Intercape balie (daarover later meer), maar werd naar een andere balie gestuurd. Ja, deze bus gaat direct naar Vilanculos. Prima, ticket gekocht. Of ik ook nog even extra wilde betalen voor mijn bagage. Dit is nieuw voor mij en ik vind het maar een stomme regel in Mozambique.
Volgende ochtend ging de bus om 4 uur. Kom ik op het busstation, blijkt het een coaster te zijn, een medium busje voor zon 30 mensen, ik was uitgegaan van een grote bus. Ik had gelukkig een prima plek. En er waren tickets voor het aantal stoelen verkocht, dus dat leek goed te gaan. Tot alle bagage er nog in moest. Overal lag bagage opgestapeld. Het is ongelofelijk hoeveel mensen hier meeslepen overal naar toe. Ik dacht echt, ik hoop dat er niks gebeurd, want dan komen we deze bus nooit uit. Ook met plassen, ik had gehoord dat de bus 6 – 8 uur zou duren, dus ik hoopte maar dat ik dat vol zou houden. Gelukkig ben ik om 10 uur gaan plassen, het was een geklauter om de bus via de chauffeurs stoel uit te komen. De busrit duurde uiteindelijk 11 uur. En ik werd natuurlijk ongerust. Had ik de stop gemist. Ging de bus misschien niet naar Vilanculos, maar had ik er op de hoofdweg uit gemoeten? Er zijn weinig borden in Mozambique, dus ik had geen idee. Geen fijn gevoel, ik word daar zo onrustig van. Tot ik uiteindelijk een bord zag en wist dat ik nog wel een tijdje zou moeten zitten..
Vilanculos – Tofo
Van Vilanculos naar Tofo nam ik de lokale minibus, een chapa. Ik werd door een vriend naar het busstation gebracht en gelukkig kon ik voorin zitten, in het midden weliswaar, maar voorin. Een van de beste plekken in deze busjes die nooit te vol zijn om nog iemand mee te nemen. Prijs onderhandeld voor mijn bagage en ik zat comfortabel. Tot de bus in Massinga stopte met de mededeling dat hij niet verder ging. Hmm wat nu. Maar ik werd meegenomen naar de volgende minibus, waar weer plek voorin in het midden vrij was en de betaling werd geregeld door de 1e minibus. Prima.
Van Maxixe de boot naar Inhambane genomen en vanaf daar weer een minibus naar Tofo. En ik had mazzel, de bus zat bijna vol, maar voorin was nog vrij. Voor mij een raadsel waarom, maar het kwam mij goed uit. Binnen 8 uur was ik gearriveerd, waarvan ik ook nog 1 uur in Inhambane had rondgelopen, dat viel mee!
Tofo – Beira
Ik wilde absoluut een goede bus terug naar Beira. De Intercape bleek om 22uur te vertrekken vanauit Maxixe naar Beira, dus die bus wilde ik hebben. Zeer comfortabele Zuid-Afrikaanse touringcar. Ik had een ticket via internet gekocht. Einde van de middag met een minibus naar Inhambane gereden. Dit keer had ik plek op de achterbank. Daar passen 4 mensen op. Blijkt dat dit de 2e beste plek in de minibus te zijn. Als je naar het eindpunt moet tenminste, want anders is het even lastig om eruit te komen. De 3e rij is ook ok. De 1e en 2e rij moet je absoluut vermijden, want naast de 4 mensen die op de bank passen, komen daar ook nog allerlei staande passagiers tussen. Zoals ik al schreef, een minibus is nooit vol…
Aangekomen in Maxixe eerst op zoek naar de Engen Garage waar de Intercape stopt. Net op het randje dat het donker werd/was. Wie ik ook sprak die zei, vanavond naar Beira? Morgen! Intercape? Wat is dat? Maar goed, ik ging zitten bij het pompstation aan de kant van de weg op hoop van zegen. Niet heel fijn. Maar Intercape is Zuid-Afrikaans en het zal vast goedkomen.
Na een ruim uur komt er een man naar me toe die zegt, kom, het is koud. Ik volg hem naar het winkeltje en denk, wat zal er nu komen? Hij vroeg iemand een stoel te brengen en zette mij midden in de winkel neer. Het is hier warmer zei hij. En tegen de winkeljuffrouw, let goed op, ze moet met de Intercape mee. Lief he!
Weer een uur later komt er een groep jongens binnen. Eerste gedachte, hangjongeren, hoop dat ze me niet lastig zullen vallen. Ze kopen bier, beginnen te drinken en zeggen hallo. Sommige spraken Engels dus er werd van alles aan me gevraagd. Ik was hun entertainment van de avond. Ben op de foto gezet, toegevoegd aan facebook en ik kreeg zelfs cola. Ik wilde niks drinken, want dat is niet handig in de bus. Dus ipv bier kreeg ik cola want dan zou het wel meevallen.. Ok. Na veel meer bier vroeg ik waarom ze hier in de winkel van een pompstation bier drinken, een bar is toch veel leuker? Nou, ze stonden hier tussen de ijskast en de kassa in, dus dat was heel makkelijk. Muziek regelden ze zelf wel, buiten stond hun auto te dreunen van de muziek.
Maar waar ging ik toch heen op dit tijdstip? De bus, nee, die komt vanavond niet. Morgen weer. Via internet geboekt? Dat gaat niet goed, dit is Afrika hoor… Nou ja, als ik niet met de bus kon gaan vanavond dan wisten ze wel hotels. Of ik kon met een van hun vrienden om 4 uur meerijden in de truck. Ik hield vol dat de bus wel zou komen.
22uur, 22.15uur, 22.30uur…. mmm, toch lichtelijk ongerust. Wilde ik net een foto van deze gasten met hun auto maken komt de bus om 22.45 uur aangereden. Ik ben zonder foto naar de bus gerend nadat ik ze snel een hand had geschud. Wat een verhaal, nou ja, ze hebben mijn avond goed gemaakt.
Dit was overigens de meest comfortabele bus ooit. Ik had 2 stoelen voor mezelf en heb lekker geslapen.
Beira – Nampula
Dit was weer een lokale ervaring. Een bus met een rij van 2 en een rij van 3 stoelen naast elkaar, lees, krappe stoelen en in het gangpad nog veel meer mensen en bagage. Ik reisde samen met een ander NL meisje en we hadden 2 stoelen naast elkaar. Het was een lange dag, de 14 uur werden 16 uur. Af en toe stopte de bus en kon je brood kopen, drinken, cake, of gekookte eieren, ananassen, mango’s, bananen, cashew noten etc. Gelukkig begon ik na een uur of 2 smiddags de lol ervan in te zien en te genieten van de omgeving. Ik was gewoon moe. Wat is het toch met al die bussen die om 4 uur vertrekken? En uiteindelijk dus pas om 20 uur savonds aankomen in het donker in een onbekende stad, niet heel fijn. Ander meisje wilde naar hotel lopen, ik ben blij dat ik gewoon met de taxi wilde gaan. In Afrika loop je savonds niet over straat.
Nampula - Pemba
De laatste bus van deze reis! Om 4 uur zou de taxi komen, deze bus zou om 5 uur vertrekken. De taxi kwam niet, dus dan toch maar lopen? Het wordt om 04.30 uur licht, dus niet ideaal, maar het was ondertussen al bijna kwart over 4. En toen kwam de taxi. Een ander meisje moest naar het treinstation en ik moest niet naar het busstation naast het treinstation, maar ergens anders. Ik kreeg het niet uitgelegd aan de taxi chauffeur en hij dropte me op het busstation naast het treinstation…
Daar vroeg ik het aan iemand en toen kwam er iemand anders aangelopen die zei, kom! Ik achter hem aan, deze bus gaat naar Pemba, stap in, zit daar. Ok? Ik stap de bus in, die is propvol, het gangpad zit/staat al vol, maar voorin, achter de chauffeur zijn nog 2 stoelen vrij. Ongelofelijk, maar ik mocht daar zitten. Dankjewel! De jongen bleek ook mee te reizen en zat naast me. Hij voelde zich de rest van de reis verantwoordelijk voor mij, wel lief. De jongens die op de bus meerijden spraken Swahili dus ik kon eindelijk weer eens communiceren. En de bus vertrok gelijk, want hij zat vol. Wat een mazzel, komt het toch weer goed.
Na een kwartier staan we stil, een band loopt een beetje leeg. Na een half uur gaan we verder. Na 2 uur krijgen we een klapband. Iedereen stroomt de bus uit en de ene helft gaat in de schaduw zitten en de andere helft gaat kijken hoe ze de banden eraf halen. Een extra band was er echter niet, er werd wat gebeld. Ik las mijn boek, ging naar de wc en wachtte net als de rest van de passagiers. Na 2 uur stopt er een andere bus, geeft ons een band, die wordt eronder gezet en we gaan weer verder. De rit viel me alles mee, er was gezellige bongo flavour muziek uit Tanzania op de tv en ik was er al om 13.30 na 9 uur.
Nu nog even een paar dagen relaxen! Dat was tenslotte het doel van deze reis.
Reizen met de bus is niet comfortabel, het zijn lange ritten, het is warm, vreselijke vertrektijden. Het gaat echter niet om de aankomst op het eindpunt (al is dat natuurlijk waar je aan denkt, was ik er maar!). Je moet de belevenis ervan inzien. Het gaat om de ervaringen die je opdoet, de mensen die je ontmoet en de dingen die je onderweg ziet.
Groetjes Saskia
-
02 December 2012 - 18:36
Mieke:
Never a dull moment!!! Wat zal het saai zijn als je straks hier in NL weer reist met OV.... En ik maar denken dat dat uitdaging genoeg voor mij is :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
